notatki-studenckie.pl

Treść miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wyznaczają ściśle przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Określają one elementy obligatoryjne, a więc takie, które musi zawierać obowiązkowo każdy plan miejscowy.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 w planie obowiązkowo określa się:

1)    przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania – jest to najważniejszy element, który określa funkcje oraz zakres poszczególnych obszarów;

2)    zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego – nakazy, zakazy, dopuszczalne ograniczenia a także parametry i wskaźniki, które odnoszą się do zabudowy terenu i jego zagospodarowania;

3)    zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego – zamieszczenie ustaleń wynikających z innych dokumentów,  opracowań dotyczących obszarów o ograniczonym zagospodarowania, a także prognoza oddziaływania na środowisko;

4)    zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury – np. wykazy obiektów wyciągnięte z rejestru zabytków;

5)    wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych – określenie obszarów, które mają szczególne znaczenie dla zaspokajania potrzeb ludności, mieszkańców, poprawy jakości ich życia codziennego – np. ścieżki rowerowe, ścieżki spacerowe dla pieszych, parki miejskiej;

6)    zasady kształtowania zabudowy oraz wskaźniki zagospodarowania terenu, maksymalną i minimalną intensywność zabudowy jako wskaźnik powierzchni całkowitej zabudowy w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej, minimalny udział procentowy powierzchni biologicznie czynnej w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej, maksymalną wysokość zabudowy, minimalną liczbę miejsc do parkowania i sposób ich realizacji oraz linie zabudowy i gabaryty obiektów – precyzyjne określenie wskaźników i parametrów ma niebagatelne znaczenie, gdyż nie rzadko to właśnie one stanowią podstawę do wydawania decyzji zezwalającej na zabudowę;

7)    granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, ustalonych na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych, a także narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych – np. tereny na których znajdują się kopalnie, tereny zalewowe, tereny na których zlokalizowany jest przemysł ciężki;

8)    szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem miejscowym;

9)    szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy;

10)  zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej – wskaźniki dotyczące obszarów na których zlokalizowane są sieci kanalizacyjne, klasyfikacja ulic czy innych szlaków komunikacyjnych;

11) sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania

terenów – dotyczy to terenów dla których miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ustala inne przeznaczenie;

12) stawki procentowe na podstawie których ustala się opłatę naliczaną w związku ze zmianą wartości nieruchomości przez miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w przypadku zbycia tej nieruchomości przez właściciela.

Umieszczanie poszczególnych elementów obligatoryjnych w planie miejscowym musi być jednak dostosowane do ogólnych założeń planu i zgodne z obszarami, jakie w danym planie zostaną uregulowane. I tak np. Jeżeli plan nie przewiduje zabudowy, to nie można w nim określać parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy. Dlatego też przyjmuje się, że brak któregoś z elementów obligatoryjnych nie może prowadzić do stanu niezgodności z prawem uchwały o miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.