Co to są krzywe Engla?
Krzywa Engla – to wykorzystywana w ekonomii zależność pomiędzy dochodem konsumenta a ilością konsumowanego przez niego dobra, przy założeniu stałych cen wszystkich towarów oraz innych zmiennych (ceteris paribus). Graficznie krzywą Engla zazwyczaj przedstawia się w układzie współrzędnych kartezjańskich z dochodem na osi rzędnych i ilością konsumowanego dobra na osi odciętych.
Kształt krzywej Engla pozwala zilustrować graficznie dochodową elastyczność popytu danego dobra, a zatem określić czy jest ono podrzędne, normalne czy luksusowe.
Nazwa krzywej pochodzi od nazwiska niemieckiego ekonomisty, Ernsta Engla.
Krzywa Engla wyraża zależność wydatków od poziomu dochodów konsumenta. Za pomocą krzywych analizuje się w ekonomii zachowania i wybory konsumentów. Omawiana krzywa to wykres popytu na jedno dobro jako funkcji dochodu, przy założeniu stałości wszystkich cen i innych zmiennych. Nazwa krzywej pochodzi od niemieckiego statystyka i ekonomisty Ernesta Engla, który badając budżety rodzin sformułował prawo odnośnie elastyczności dochodowej popytu danych dóbr i popytu ogółem. Za pomocą krzywych Engla można wyróżnić dobra podrzędne, podstawowe i luksusowe.
Elastyczność dochodową popytu liczy się wzorem:
Edi= procentowa zmiana popytu / procentowa zmiana dochodu
Zależność między zmianami dochodu w relacji do zmiany popytu na różne grupy dóbr i usług przedstawia w sposób syntetyczna następująca krzywa Engla:
Dla:
• Edi = 0 (popyt sztywny)
• Edi > 1 (popyt elastyczny)
• Edi < 1 (popyt mało elastyczny)
• Edi = 0 (popyt sztywny)
• Edi < 0
Analiza krzywej pozwala stwierdzić, że popyt jest bardzo elastyczny dla małych dochodów. Wraz ze wzrostem dochodu następuje stopniowe nasycenie zapotrzebowania na poszczególne dobra i spadek ich spożycia.
Dobra podstawowe
Wraz ze wzrostem dochodu wzrastają wydatki na dobra podstawowe, ale po przekroczeniu pewnej ilości tych dochodów przyrosty dochodów nie przekładają się w tym samym tempie na wzrost konsumpcji. Wydatki na dobra podstawowe (np. żywność) rosną w tempie wolniejszym od przyrostu dochodu. Współczynnik dochodowej elastyczności popytu przyjmuje wartość: 0 < Edi < 1.
Dobra niższego rzędu
Dobra luksusowe
Wydatki na te dobra wzrastają w tempie szybszym od tempa wzrostu dochodu, co oznacza, że współczynnik dochodowej elastyczności popytu ma wartość: Edi > 1.
Prawo Engla — empiryczna zależność ekonomiczna mówiąca, że w miarę wzrostu dochodów udział wydatków na żywność w wydatkach ogółem się zmniejsza; innymi słowy, dochodowa elastyczność popytu jest w przypadku żywności mniejsza od 1. W przypadku wydatków na odzież i mieszkanie udział nie zmienia się, czyli przyrost popytu na te dobra i przyrost dochodów są równe, dochodowa elastyczność popytu jest równa jedności. Wydatki na samochody, podróże, biżuterię, meble, ochronę zdrowia, czy wypoczynek wzrastają z kolei w tempie szybszym od tempa wzrostu dochodów, czyli współczynnik dochodowej elastyczności popytu na nie jest większy od 1